Dag van het Fiom bezoek 15 augustus (geschreven door Sharon) Sinds ik weet dat ik mijn FLASH dossier kan opvragen bij het Fiom, heb ik dat maar gedaan. Wie weet zit er iets in het dossier waar ik wat aan kan hebben. Want ik heb alleen een geboortecertificaat, wat vals is. Ik heb al een paar keer mail contact gehad met het Fiom. Ze hebben inderdaad een dossier gevonden van mij. Maar ze waarschuwen wel steeds in de mail, dat het ik er niet te veel hoop op moet hebben, dat er iets in zit aan waar ik wat aan zou kunnen hebben. Oké, denk ik geen hoop kweken, of hebben. Ja dat is best moeilijk, merk ik. Want als je zolang opzoek bent naar je roots en de laatste jaren ben ik vooral opzoek naar de waarheid. Want alles wat er maar mis kan gaan in een adoptie. Is bij mij misgegaan. Ik praat hier veel over met Sita, zij snapt wel hoe pijnlijk dit voor mij is. Het is soms echt leven tussen hoop en wanhoop. Ik heb al die zoektochten, op papier gezet. Als ik het soms teruglees, denk ik jeetje. De laatste zoektocht was echt een uitputtingsslag geworden. De stress er voor, tijdens en vooral erna, pff.. de laatste zoektocht had ik gehoord dat alles vals is. En dat het ziekenhuis waar ik geboren was, werd gebruikt in de jaren 80 om alles te vervalsen voor adopties. Ik was toen zo uit het lood geslagen. En sindsdien (2008)ben ik niet meer in Srilanka geweest. Het deed me allemaal zoveel pijn en verdriet en nog steeds doet het me heel veel pijn en verdriet. Ik heb het vorig jaar met mijn ouders over gehad. Zij vinden dat ik door moet zoeken. Maar waar zoek je naar? Als je identiteit is vals. Ik worstel hier veel mee. En het dringt steeds meer tot me door, dat ik nooit ga weten wie mijn moeder is. Het ergste vind ik nog, dat mijn moeder nooit gaat weten wat er met haar dochter is gebeurd. Maar anyway, 15 augustus a.s. ga ik mijn flash dossier inzien. Het nu zondag (de dag voor de afspraak ). Ik slaap slecht en mijn hoofd maakt echt nu overuren. Niet alleen het flash dossier laat mijn hoofd overuren maken. Ook de situatie met Sita, zijn we familie? Wat betekent ons contact? Gelukkig gaat Sita morgen mee. Toen ik haar vertelde een maand geleden, dat ik naar het Fiom ga om mijn dossier in te lezen. Vroeg ze gelijk aan mij, wie gaat er met je mee? Eigenlijk was ik van plan om alleen te gaan. Ik ga liever alleen, ik voel me altijd alleen in dit soort issues. Maar goed, ze zegt gelijk als ik dat zeg, ik ga alleen. Ik ga met je mee. En als ik een baan heb, neem ik gewoon vrij. Wauw super denk ik, we kennen elkaar pas net. Maar jou kan ik er bij hebben, of beter gezegd ik zou het heel fijn vinden als je mee gaat, is een heel vertrouwd gevoel en vertrouw haar als geen ander, merk ik aan mezelf. Maar goed het is zondagochtend en ik zit een beetje versuft op de bank na te denken over morgen. We appen er zo over, ook Sita weet niet hoe ze de dag moet doorkomen. Ik merk aan haar dat ze ook zenuwachtig is. We hopen er ook misschien iets te vinden dat ons een link kan geven naar ons contact/situatie. Want het groeit ons qua emoties in deze situatie echt soms boven ons hoofd. En we kunnen het nog niet met iedereen bespreken. Mijn ouders zijn wat terughoudend in de situatie met Sita en mij. Ze willen me niet te veel hoop geven, zeggen ze. Want als het niet zo is, dan is de teleurstelling heel groot. Tuurlijk is de teleurstelling dan heel groot. Maar dit.. dit met haar … bedenk ik me steeds, heb ik nog nooit met iemand anders gevoeld. Ik weet namelijk niet hoe het voelt, als je denkt dat en signalen krijgt, dat een persoon waar (Sita in mijn geval) je zo’n klik mee voel. Waar je je zelf terug ziet. Dus ja het is echt momenteel leven tussen hoop en geen hoop hebben. Maar goed, het is rare dag, the day before .. ineens appt Sita mij, zou je het fijn vinden om hier anders heen te komen. Je kan blijven slapen en dan gaan we morgen samen naar Den Bosch. Jeetje, denk ik. Ja dat is misschien wel fijn, om vandaag niet alleen te zijn. Ik app haar terug:” weet je het zeker, snap dat het jullie vrije dag samen is.” Maar het is geen enkel probleem. Dan maar even snel mijn spullen pakken, kattenvoer klaar zeggen ( genoeg)..tot morgenmiddag redden ze het wel zonder mij. Het enige is dat ik enorm kan treuzelen, pff. Jeetje is toch nog haasten… ondertussen krijg ik, de route door. Omdat we de vorige keer bij de Laan van NOI uitstapte, ga ik ervan uit dat ik daar heen moet reizen. Vanuit Hilversum zijn er vele routes mogelijk naar hen toe. Via Schiphol, via Amsterdam of via Utrecht. Welke van de 3… ik krijg te horen dat naar Den Haag CS en dan de bus het snelst is. Sita geeft me duidelijke instructies welke bus, welk platform en waar ik uit moet stappen. Ik ben nog al een klunsje in dit soort dingen maar ook een dromer.. Let vaak niet goed op.. dus daar ga ik dan op naar hen. Ookal iets wat zo normaal lijkt. Paar dagen geleden nog bij ze gegeten en nu al een nachtje daar slapen. Maar wel heel fijn. Want ik zou geen idee hebben hoe ik deze dag zou moeten doorkomen. Het is me wel opgevallen, dat ik steeds minder van mijn ouders hoor ook in deze situatie hoor ik niks van ze. Maar goed denk ik Sharon, niet te kritisch zijn. Want deze dag is nog niet voorbij en morgenochtend kunnen ze ook nog iets van zich laten horen. Alhoewel mij wel gevoel bekruipt, dat ik niks van ze ga horen deze dagen. Eenmaal wachtend op de trein naar Schiphol, gaan er allerlei gedachtes door me heen. Ik heb mijn muziek aan staan en hoor het nummer van Coldplay, the Scientist.. ‘Nobody said it was easy, No one ever said it would be this hard’. Die zin is wel toepasselijk in mijn adoptie zoektocht. In de trein is het druk, want het is zondag. Veel oudere mensen en gezinnen. Ik ben altijd van de stilte coupe. Maar die valt nu een beetje in het niet, qua stilte betreft. Dan maar mijn muziek iets harder zetten. Eenmaal op Den Haag, snap ik niks van het station. Had ik de vorige keer ookal last van. Toen ik naar Scheveningen moest, lang lopen zoeken, naar de bussen. En nu weer. Sita appt me dat ze nog even naar de supermarkt gaat en daarna gelijk doorkomt naar de bushalte, waar ze me oppikt. Ik zeg, doe maar rustig aan. Ben een beetje verdwaald. Krijg terug, ja daar had ik al rekening mee gehouden.. nog een overeenkomst tussen haar en mij. De weg vinden en de irritatie aan mensen tijden het reizen. Ik stap de bus in en kijk naar buiten. Ik heb altijd wel iets met Den Haag. Ook omdat de landelijke politiek daar gevestigd is. Ik volg de politiek op de voet. En ben voor mijn MBO studie, veel in Den Haag geweest. Het is idd, zoals ze me liet weten, maar 6 min met de bus. Goed opletten waar ik eruit moet.. Eenmaal aangekomen bij hen. Ben ik blij dat ik hier toch even eerder ben geweest. We praten over morgen, wat gaan we zien in dat dossier. En hopen beide dat we ook aanknopingspunt, als in het maar een naam. Die avond eten we pompoensoep.. allemaal prima. Mijn hoofd is er niet echt bij. Ook nu zie ik weer overeenkomsten tussen ons.. In mysterie, leef ik momenteel. Er word me iets duidelijk gemaakt, maar wat weet ik nog niet. Het is inmiddels al avond. En blijf er maar onrustig over in mij hoofd. Ik ga maar proberen te slapen, morgenochtend 10.30u bij het Fiom zijn, in Den Bosch. Na een rare nacht, altijd wennen in een andere omgeving, om slaap te vatten. En de spanning van het inzien van het dossier. Maakt dat mijn nachtrust niet echt veel was. Maar goed al vroeg op, gelukkig mag Lara mee. Dus dan kunnen we daarna ook nog even rustig praten etc. Ondanks dat we toch wel op tijd zijn, moeten we rennen voor de bus.. In de trein in het gelukkig rustig, we praten wat. En dan even focussen op Utrecht CS, want dat is geen fijn station. Ook Sita heeft dat..(weer een overeenkomst(!)) Als we eenmaal in Den Bosch zijn, weet Sita gelukkig de weg. Want zij heeft daar gewoond. We zijn op tijd en als we voor het Fiom staan. Denk ik jeetje, wat is het fijn dat ze mee is gegaan. Ze brengt een bepaalde rust.. en dat heb ik nu net nodig. Als we ons hebben gemeld en we door de maatschappelijk werker naar een kamertje worden gebracht. En we gaan zitten, kijk ik Sita aan.. We lachen maar een beetje naar elkaar. We weten allebei niet wat we moeten verwachten. We krijgen koffie en thee en de maatschappelijk werker legt me uit, dat dit echt een schande is, hoe FLASH destijds aan dossiervorming deed. En dat er hele naam/adreslijsten van aspirant adoptieouders inzitten, die destijds ook gingen afreizen naar Srilanka voor een kindje. Ik kan niet echt iets met die informatie. Dus laat het een beetje lang me heen gaan merk ik. Ook zegt ie nog, verwacht er niet te veel. En dat ie kopieën mag maken, behalve het dossier van de raad van kinderbescherming. Het gezinsonderzoek wat plaatsvind voordat er toestemming word gegeven voor adoptie. Hmm oké denk ik, geef nou maar dat dossier, wat je in je handen hebt. Dat allemaal gezegd te hebben, geeft ie me het dossier en gaat dan weg. Oké dat is fijn, even alleen zijn met dit dossier. Ik blader het door, op het eerste gezicht zitten er geen rare dingen in. Maar dan blader ik zo verder…. 24 september 2016 bezoek Oma ( geschreven door Sita)
Vandaag ga ik met Sharon naar mijn oma toe, we hebben bij mijn moeder overnacht en zij zal ons naar mijn Oma brengen. Oma weet nog van niets, ze weet niet dat we komen maar ze weet ook niet dat ik mijn zus heb gevonden. Ik wil dit haar persoonlijk vertellen. Bovendien is het ook niet echt iets wat je tegen je oma over de telefoon gaat zeggen. Het is ook dan maar de vraag of ze me goed hoort zo aan de telefoon. Oma Weert, zo noemden we haar vroeger en dat doe ik nu eigenlijk nog steeds, ze is de moeder van mijn moeder en was altijd mijn lievelingsoma. Oma Weert komt van de woonplaats Weert waar ze woont. Als klein kind ging ik vaak bij haar en Opa logeren. Vaak gingen mijn broer en zus dan naar de andere oma, oma Breda. Oma Weert had vroeger een enorm groot huis met een grote tuin waar ik vaak in te vinden was. Als ik wakker word voel ik de spanning, wat zou ze van Sharon vinden? Het is nog steeds mooi weer buiten, ik loop nog in mijn zomer kleding. Ik hoor dat Sharon al op is en haast me snel naar de douche. Ik wil niet dat ze beneden alleen met mijn moeder zit, dat zal wel ongemakkelijk zijn denk ik. Zodra ik gedoucht ben haast ik me naar beneden, de tafel is al gedekt. Ik ruik de verse koffie en zie Sharon zitten aan tafel met mijn moeder. Sharon zit aan tafel met een glas thee, ze drinkt geen koffie. Zij en mijn moeder zijn druk in gesprek. Ik ga aan de tafel zitten en we wachten nog even tot mijn partner er ook is. Ik ben nog steeds een beetje in een feeststemming want ik heb gisteren mijn diploma gehaald en vandaag gaat zeker ook een bijzondere dag worden. Ik neem nog snel even mijn hooikoorts tabletten in en vraag of Sharon er ook een wil (alsof het een stuk chocola is). Ze is haar tabletten vergeten dus wil er wel een van mij. Mijn moeder vraagt wat we innemen; Sharon antwoord wijs; dat zijn tabletten tegen de hooikoorts Sita en ik hebben nogal last van allergieën. Het voelt zo apart, alsof we al jaren zussen zijn en we dezelfde allergieën hebben. Tijdens het ontbijt bespreken we een beetje hoe we het gaan aanpakken bij Oma. Mijn partner moet nog naar de schoenenmaker dus het plan is dat mijn moeder samen met hem naar de schoenenmaker gaat terwijl Sharon en ik met mijn oma zullen zijn. Ik kan bijna niet wachten en ben dan ook meer dan klaar om te vertrekken. Het voelt een beetje alsof ik een nieuwe relatie heb en tot over mijn oren verliefd ben en deze nieuwe liefde dan ook wil voorstellen aan de familie. Anders zou ik het niet kunnen omschrijven, ik heb dit immers nog nooit eerder meegemaakt. Als we in de auto zitten denk ik aan mijn oma, als kind heb ik me vaak een buitenstaander gevoeld en had periodes van enorme eenzaamheid. Mijn oma heeft me altijd het gevoel gegeven dat ik er ook bij hoorde, dat ze blij was dat ik er was en dat ik voor haar bijzonder was. Ze heeft me altijd een heel warm gevoel gegeven. De rit naar oma duurt niet lang, het is een kleine twintig minuten rijden. Als we Weert in rijden waarschuw ik Sharon; we zijn er bijna! Ik ben benieuwd hoe het voor haar is om mijn oma te ontmoeten, zal ze ook zenuwachtig zijn? Nadat we de auto geparkeerd hebben lopen we naar het complex waar mijn oma woont. Als we eenmaal voor haar deur staan wachten we geduldig tot ze open doet. Ze reageert gelijk erg verrast dat ik er ben, als ik de deur verder open doe zeg ik tegen haar; oma ik heb iemand meegenomen, ik heb een zus, een zus uit Sri Lanka. Ze kijkt me heel verbaasd aan en ze roept; hoe is het mogelijk! zodra ze er achter komt dat Sharon ook nog eens Nederlands spreekt is ze helemaal verbouwereerd. Ze is door het dolle heen, ik denk dat nog niemand zo enthousiast en emotioneel heeft gereageerd als mijn oma. We staan met vijven in de kleine hal van Oma te stuiteren van enthousiasme. We gaan naar de woonkamer heen, waar ze probeert rustig te gaan zitten. Ik hoor haar mompelen, een zus in Nederland… hoe is het mogelijk. Mijn moeder en mijn vriend gaan naar de schoenenmaker en laten mij en Sharon en oma alleen. We gaan zitten op de stoelen, die naar mijn mening altijd ervoor zorgen dat je in een net wat te actieve houding komt te zitten. Iets wat op dit moment trouwens helemaal niet erg is, ik zit bijna op het puntje van mijn stoel. Oma is heel benieuwd hoe we elkaar hebben gevonden en we proberen het zo duidelijk mogelijk uit te leggen. Mijn oma is al in de negentig en haar gehoor is niet best meer, dit zelfde geldt voor haar ogen. Maar verder is ze nog helemaal bij. Ze blijft dan ook maar herhalen hoe blij ze is en dat dit het mooiste is wat mij ooit kon overkomen. Ze zegt iets wat veel mensen niet zomaar zullen doen en begrijpen; Sita nu ben je niet meer alleen. Ik weet dat zij de juiste persoon is om dit nieuws mee te delen, zij begrijpt en ziet mij. Ook ik ben ontzettend blij en gelukkig dat ik Sharon mijn nieuwe zus mee heb genomen en dat ze mijn oma kan ontmoeten, dat oma dit nog mag meemaken. Ik weet zeker dat oma dit aan iedereen gaat vertellen die ze tegenkomt op haar blokje om. Mijn lieve oma stuitert bijna van enthousiasme. Dit is niet alleen een van de mooiste dingen die mij ooit is overkomen maar wellicht ook wel van mijn Oma……..
0 Comments
24 juni 2012 Sita en Ruben halen hun Lara op. Sita wil al heel haar leven een hond en op die 24 juni is het eindelijk zover. Het huis is helemaal hondproof. Alles is netjes opgeruimd, geen spullen die kapot gemaakt konden worden door een hond. Aan het eind van de middag krijgen Sita en Ruben een berichtje van Dutchy Adoptions dat ze bijna in Zoetermeer zijn. Aangekomen in Zoetermeer horen we een hond hard blaffen. Ruben maakt nog een grapje, over de blaffende hond; er gaat er daar een hond helemaal los. Als we de auto benaderen waar de honden in zitten zien we dat Lara degene is die luidkeels loopt te blaffen. Zodra ze uit de auto is stopt het blaffen en snuffelt in het gras. Omdat we geen auto hebben nemen we de trein. Zonder probleem rent Lara de trap op, hup de trein in. In de trein geeft ze ons constant pootjes. Mijn droomhondje is binnen en ze is echt van mij. Vier pootjes wandelend geluk. Aan de andere kant van de Noordzee(Engeland) leeft mijn tweelingzus, onze zus. Niets wetende van elkaar. Dezelfde liefde voor honden. Charlotte is ook gek op honden en gaat regelmatig wandelen met een hond uit het asiel genaamd... Lara. Althans we weten niet zeker of deze hond zo heet, maar Charlotte heeft de hond Lara genoemd, naar Lara Croft omdat ze zoveel kunstjes kan. Met Lara maakt Charlotte tripjes naar de zee en gaat ze lekker wandelen. Vandaag hebben we eindelijk een foto te pakken gekregen van deze Lara en willen deze graag met jullie delen. We zijn beiden erg onder de indruk van de gelijkenissen in de levens van Charlotte en Sita en deze hond Lara is maar weer eens een bevestiging hoe bijzonder een tweeling is. De overeenkomsten, ondanks dat ze gescheiden zijn opgegroeid hebben zijn bizar. Ze hebben vaak dezelfde keuzes gemaakt. Liefs Sharon en Sita Links: Lara Charlotte , Rechts: Lara Sita Rechter foto Lara& Sita
Op 24 mei j. l. waren we als publiek aanwezig, bij het ronde tafel gesprek over interlandelijke adopties. Met vol verbazing en verdriet hebben we moeten concluderen dat er niks over kinderhandel en foute dossiers is verteld. De politiek houdt zich afzijdig van deze praktijken. Want er staat te veel internationaal op het spel. Er werd zelfs door sprekers geopperd dat enkele gevallen die de media halen uitzonderlijk zijn. In de aflevering van 17 mei, van Zembla, gaat het niet om enkele gevallen. Het gaat om duizenden gevallen waar het mis is gegaan. De politiek is niet van plan om op kort termijn iets te doen aan interlandelijke adopties. De financiële prikkels, het screening beleidt en falende jeugd bescherming in het land herkomst blijft hierdoor door gaan. We zullen ons blijven inzetten om interlandelijke adoptie op de agenda te blijven houden.
Lieve groet Sharon en Sita We hebben uit betrouwbare bron vernomen, dat Sita’ s tweelingzusje niet bij de geboorte is overleden, maar nog leeft. We hebben ook bevestigd gekregen, dat zij ter adoptie is afgestaan. Ze zou in Canada terecht zijn gekomen in het Engelstalige gedeelte. Op haar 17de is ze verhuisd naar the United Kingdom om daar bij haar vader of moeder te wonen. Waarschijnlijk is ze iets met literatuur of social studies gaan studeren...
We doen er alles aan om onze (tweeling)zus te vinden maar alle hulp/tips zijn welkom! Sita is van een eeneiige tweeling. Als jullie iets weten of iemand kennen die op Sita lijkt hier in Nederland of over de grens, neem dan alsjeblieft contact met ons op Allereerst bedankt voor de vele lieve en mooie berichtjes nav ons media optreden.
Recent hebben we nieuws ontvangen vanuit Sri Lanka wat voor ons beide een enorm grote klap is geweest. Zoals we al eerder hebben gezegd is ons verhaal geen romantisch sprookje. Op 7 juni 1985 is onze moeder bevallen van een eeneiige tweeling. Een draagt nu de naam Sita en de andere is helaas een paar weken later overleden. Sita is dus een van een tweeling en haar zus heeft de naam Nisansala gekregen. Dit hebben haar adoptie ouders en Sita zelf nooit geweten. Voor ons beiden en voor onze naaste omgeving is dit een grote schok geweest. Echter is ons wel duidelijk geworden dat dit wel bekend is geweest bij onder andere Thavanesan en Perera (verbonden aan Flash). Ook onze biologische vader en moeder waren hiervan op de hoogte. We weten inmiddels dat Sita’s tweeling zusje erg zwak was bij de geboorte. Omdat onze vader absoluut niet wilde dat uitkwam dat hij buitenechtelijke kinderen had werd in eerst instantie geprobeerd om Sita’s tweeling zus af te staan voor adoptie. Dit is niet gelukt. Nadat Sita werd afgestaan ter adoptie had onze moeder nog enkele dagen met haar andere dochter. Vlak nadat Sita is geadopteerd is haar tweeling zus overleden in de armen van onze moeder. Onze moeder is daarna enorm getraumatiseerd waarop onze vader haar besloot weg te stoppen in een huis ver weg van zijn woonplek. Het verhaal is dat onze vader uiteindelijk de begrafenis geregeld. Ook heeft hij Sita’s tweeling zus aangegeven bij de gemeente. Wij hopen er natuurlijk achter te komen waar ze ligt begraven…. Echter is ons vandaag een bizar document onder ogen gekomen waarin de naam van onze moeder Gunawathie staat en ook de naam van Sita haar tweelingzus Nisansala. Dit is een document van 88. Bij ons is nu de vraag gekomen of het toch zou kunnen zijn dat Nisansala nog in leven is. We doen natuurlijk alles er aan om dit te achterhalen. Maar mocht je dit lezen en iets van informatie hebben neem dan aub contact met ons op! Nisansala is geboren op 07-06-85 in het Soysa ziekenhuis in Colombo. Het verhaal is dat ze op 13 juli 85 is gestorven maar dit zou dus misschien niet correct zijn. Het zou kunnen zijn dat ze nog steeds in Sri Lanka is maar zou ook kunnen zijn dat ze later toch ter adoptie is gestaan. De verwachting is dan dat ze in het buitenland terecht is gekomen. Dit alles is voor ons een enorme rollercoaster, er is een stukje op zijn plek gevallen nu we weten dat Sita een tweeling zus heeft. Maar nu willen we niets liever dan weten wat er precies met haar is gebeurd… Lieve groet Sharon en Sita van Groesen [email protected] 18 juli 2016 geschreven door Sita
Vandaag heb ik een date met Sharon. Sharon heb ik via een chatgroep van Srilankanen ontmoet. Althans uit de groep ben ik inmiddels al gestapt. Met alleen Sharon bleek ik een klik te hebben. We raakte met elkaar in gesprek over iets en bleken dezelfde humor te hebben. Sindsdien rond half juni hebben we contact. Het contact werd steeds meer en we bleken dezelfde interesses te hebben. Omdat we zoveel overeenkomsten bleken te hebben leek het ons toch wel leuk om af te spreken. Ik woon in Den Haag en zij woont in Hilversum. In het midden ligt Schiphol. Wat mooi uitkomt want Schiphol is na de zee een van mijn favoriete plaatsen. We hebben de hele dag al app contact en om 13:30 afgesproken voor de Body Shop. Het gevoel wat ik heb als ik haar voor het eerst zie kan ik niet plaatsen. Ik zie haar zitten op het bankje voor de Body Shop en krijg het gevoel dat deze ontmoeting mij voorgoed gaat veranderen. Waarom weet ik niet. Ik blijf haar aankijken, vreemd het lijkt alsof ik haar ken, alsof ze heel belangrijk voor me moet zijn. We gaan iets te eten en drinken halen en gaan naar het dakterras. Ik merk dat ik me een beetje ongemakkelijk van haar word. Het lijkt alsof ze recht door mij heen kijkt en de overeenkomsten worden tijdens onze eerste date ook steeds duidelijker. Wat raar? Het zal misschien wel aan mij liggen, misschien zie ik dingen die er niet zijn. Ik heb echt geen idee wat ik met deze nieuwe vriendschap aanmoet. Hoe kan er bijna precies zoals iemand rondlopen? Iemand die precies hetzelfde reageert als ik? Dezelfde gevoelens lijkt te hebben? Ik heb me zovaak eenzaam gevoelt een vreemde vogel tussen mijn familie, alleen. En nu ineens is zij er: Sharon. Heel vreemd. Ze verteld me wat dingen over haarzelf, haar verleden. Ook dit doet ze op een manier die zo herkenbaar voor mij is. Het is alsof ik in de spiegel kijk. Op het einde van onze date komt mijn vriend ook naar Schiphol om kort even kennis te maken met Sharon. Hij is ook benieuwd met wie ik de hele dag door zit te appen. De reactie van Sharon op mijn vriend is heel typerend. Precies zoals ik op hem reageerde toen ik hem net leerde kennen. Ze gedraagt zich exact hetzelfde als ik destijds. Heel vreemd. Bijna eng gewoon. Op een gegevenmoment besluiten we naar huis te gaan. Onze hond is alleen thuis en ook zij moet naar huis. In de trein blijven we door appen, we raken niet uit gepraat tot s’ avonds laat. Ik raak niet uitgepraat met haar, ergens bekruipt me het gevoel dat ik heel veel tijd met haar heb in te halen. Ik wil alles van haar weten. Als ik s’ avonds thuis in bed lig onderwerp ik mijn vriend aan een kruisverhoor. Wat vindt hij precies nou van Sharon. Ja hij snapt wel waarom ik zoveel contact met haar heb. En ja misschien inderdaad zou het kunnen dat we familie zijn. Mijn familie, vader geeft daar wel ruimte voor. Schiphol, daar ga ik vandaag heen. En niet omdat ik op vakantie ga. Maar omdat ik daar een date heb met Sita. Ik ben met haar in contact gekomen, doordat we allebei in een app groep zitten met geadopteerde uit Srilanka.
Schiphol is het makkelijkst, want dat ligt precies in het midden. Normaal zeg ik altijd ik kom alleen op Schiphol, als ik op vakantie ga.. en anders niet. Maar goed, Schiphol is logistiek beter te bereiken. Het is raar, want we hebben al een dik maand heel veel app contact. En raken ook niet uitgepraat. Valt me op. Ik heb met veel geadopteerden contact gehad, maar met haar is het anders. Ik heb nl ook niet zoveel, maar met Sita wel, we raken gewoonweg niet uit gepraat. We hebben veel overeenkomsten merk ik tijdens onze gesprekken. Dus ik ben heel benieuwd en heb zin in deze date! S morgens ben ik al vroeg wakker, want het is echt super warm. Ook niet gek, het is hartje zomer. Ik verzorg een paar dagen de kat van een vriendin van mij. Dus eerst maar op het fietsje even die kat eten geven, ondertussen app ik met Sita. Om 12.53u pak ik de trein richting Schiphol. We hebben afgesproken voor de body shop, hmm wel even zoeken voor mij. Geen idee waar die zit. In de trein, merk ik aan mezelf. Dat nadenk over onze gesprekken, over onze levens en wat we elkaar allemaal al hebben verteld. Als ik op Schiphol aankom en met de roltrap omhoog kom, zie ik gelukkig de body shop gelijk. Want ik ben niet zo goed in richting en om gelijk al te laat komen is niet fijn(ben ik ook erg goed in). Als ik bij de body shop sta, denk ik.. hier blijven staan of daar zitten op het bankje. Toch maar op het bankje tegenover de bodyshop gaan zitten. Haar trein komt een paar minuten later aan uit Voorburg. Ik wrijf wat in mijn handen, ondertussen kijk ik naar de Marchausse die zwaar bewaakt rondloopt. Wat is er toch veel onveiligheid in deze wereld denk ik. Net als ik in die gedachte ga, zie ik Sita aankomen lopen. We lachen naar elkaar, als een soort herkening.. Het is vreemd, want ik voel iets dat ik niet kan verklaren. We praten wat, over wat we willen eten. Aangezien we allebei gezond willen doen, halen we maar een pastasalade bij de Appie en een theetje bij Starbucks. Zij heeft net haar diploma doktersassistente gehaald. En heeft een paar zware weken achter de rug, van leren, tentamens en presentatie geven. We praten daar een beetje over. En ondertussen lopen we naar het dakterras. 1e keer dat ik daar kom, ben heel benieuwd. Of we elkaar daar ook goed gaan verstaan, door de herrie van de vliegtuigenmotoren, moet ik misschien wel 10 keer vragen wat ze nou zegt.. Bedenk ik me zo.. Eenmaal aan gekomen op dat dakterrasje, valt het me mee.. Ruim opgezet en wat tafels met bankjes. Veel mensen zijn geïnteresseerd in de vliegtuigen. Ik niet, ik ben geïnteresseerd in degene die naast me zit, Sita. Ik wil alles van haar weten. Wat ze doet, hoe is ze in het leven staat, hoe ze opgegroeid en haar zoektocht naar biologische moeder. Hoe heeft ze dat ervaren, zo met spoorloos. Ik heb ook wel is contact gehad met spoorloos, maar mij konden ze niet helpen. Mijn geboortecertificaat is vals. En wat valt er dan nog te zoeken en te vinden. Niks, ik heb het ook wel opgegeven. Alleen die hoop blijft altijd. Maar goed ik wil dus veel van haar weten. O jee denk ik, Sharon niet gelijk de diepte in gaan. Want het kan haar afschrikken. Het valt me op dat ik in een spiegel kijk. De houding, manier van praten. Zo herkenbaar. Maar heb ook het gevoel, dat ze door mijn muren heen kijkt, als iets vertel. Ik kan snel een masker op zetten. Ik vraag me af, huh? Wat gebeurd hier? Ik merk ook dat ik rustig van haar word. Ze heeft een bepaalde rust, die mij goed doet. Ik ben nog al druk in mijn verbale en non verbale communicatie. We praten zoveel, dat ik zie op mijn horloge. Dat de tijd wel heel erg snel gaat. Op bepaald moment zegt ze, mijn vriend komt ook even langs.. o jee denk ik. Ik vraag me af, wat voor een persoon hij is. Als haar vriend er is, merk ik dat hij heel makkelijk praat, net als ik, denk ik. Hij komt sympathiek en aardig. Hij verteld wat over zijn werk.. en ik snap er niks van wat hij voor een werk doet. Maar weet wel het bedrijf waar hij werk, bloedbank.. ingewikkelde functies heeft. Dus denk oke, ik vraag het later nog wel is(wil niet gelijk dom overkomen). Als we elkaar wat beter kennen. We praten nog wat en besluiten dat het rond 16:30uur wel genoeg is geweest. Zij hebben een hond(Lara) die moet uit. En ik merk dat ik ook wel naar huis wil, want mijn hoofd draait nu alweer overuren. Doordat ik dit nog nooit heb meegemaakt met een ander, die geadopteerd is uit Srilanka. Wat is dit voor een gevoel? Welke richting gaat dit contact/nieuwe vriendschap in de toekomst met ons heen? Als ik de trein wil pakken naar Hilversum, ligt alles er weer uit. Altijd fijn, Schiphol. Ik app Sita en vraag haar of hun trein wel rijdt. Maar zij hebben hetzelfde probleem en weten ook niet waar ze aan toe zijn, met de NS. Als ik eindelijk de trein in kan stappen, krijg ik de mededeling dat ie maar tot Weesp rijdt. Heel fijn, met dit snik heette weer denk ik. Flesje wat ik me bij heb, is zo warm geworden, kan er thee van maken.. Ondertussen allemaal zwetende en stinkende mensen in de trein. Tijdens de treinreis app ik met Sita en zit ook na te denken over onze date van net. We hebben wel overeenkomsten, althans dat denk ik te zien. Geen idee hoe zij dat ziet? Zou ze dat ook hebben gezien? Zal ik haar dat appen? Of staat dat gek? omdat na een eerste date e hebben wel overeenkomsten Weesp rijdt. Heel fijn..gevoel? Naja, bedenk ik me zo, ik app het gewoon. Dus ik app haar; ‘ we hebben veel overeenkomsten, in ieder geval veel meer, dat heb ik niet met andere uit adoptieland. En krijg terug; ‘ ja klopt, vond ik ook.. En kreeg er nog achteraan geappt: jij bent de kleinere versie. Haha, denk ik, heerlijk die humor. We appen die avond nog wat. En dezelfde woorden komen steeds terug in ons app gesprek: raar, bijzonder en vreemd. En als ik eenmaal in bed lig, denk ik.. Wat is er aan de hand? Het voelt verwarrend, want ik heb nog nooit iemand ontmoet, waar ik zoveel overeenkomsten bij zie, zoveel qua praten, houding en denkwijze.. Mijn hoofd maakt weer overuren en denk aan Sita, haar hoofd zal vast ook overuren maken. En ik bedenk me, dit kan een mooie vriendschap worden! |
BoekWij Sharon en Sita zijn bezig met het schrijven van een boek ter nagedachtenis van onze (tweeling)zus Charlotte 10.10.2016 Archieven
December 2017
Categorieën |